Genel,  Yazılar

Ret Ettiğimiz Her Şeyin Gölgesi İçimizde Yaşar!

İçimizdeki gölgeler kaçtıkça büyürken, ışığa tuttuğumuz ve kabul ettiğimiz her gölge aydınlanır ve aydınlandıkça küçülür. Karanlık gölgeleri beslerken, aydınlık gölgeleri küçültür.

Aşağıda, Kasım 2012 İndigo Dergisi yazımı sizinle paylaşıyorum. Keyifli okumalar…

‘Yine aylardan Kasım’. Bu ay, benim doğduğum ay. Benim için Kasım ayı genellikle; içe dönme, içe bakma ve hayatı gözlemleme zamanı olmuştur. “Neredeyim?” “Ne yapmayı istiyorum? Ne yapıyorum?” ve “Ne yöne gidiyorum…?” sorularını kendime sorduğum bir aydır. Zaman zaman içe dönmek ve bu soruları kendimize sormanın faydalı olacağına inanıyorum.

‘Öteki’

  • Kendimizden neyi ya da kimleri ayırıyoruz?
  • Neleri kabul etmiyor ve ret ediyoruz?
  • Kimleri ya da neleri yargılıyor ve kendimizi hangi konularda diğerlerinden üstün görüyoruz?

Ötekinin ve Diğer ‘Ben’lerin Hikâyesi

Çingene ruhum coşuyor. Dünyanın tüm halkları içimde yaşıyor. Tüm ülkelerin toprağıyla doluyor içim. Bu topraklarda yaşanmış olan, şu an yaşanan tüm acılardan boğazım düğüm düğüm… Gözyaşları yıkıyor bedenimi. Şimdi tüm kavuşamayanlar, yitirenler ve vatan özlemi çekenler “ben”im. Sevdiklerinden ırak düşmüşleri, tüm evlatlarından koparılmış anaları içimde taşıyorum. Tüm yargılar ve yargılananlar yüreğimin derinliklerinde.

Kabul etmediğim düşünceler tek tek zihnime üşüşüyor. Ret ettiğim, kendimden ayırdığım insanların gölgesi üzerimde. Anladım ki; ben kaçtıkça ve ret ettikçe, gölgeleri daha çok üzerimde büyüyor. Hiç görmediğim yerlerin sınırlarında duranlar, vatanından koparılanlar yüreğimde… Tüm kırgınlar, yıkılan düşler içimde parça parça olmuş; kendi parçalarımla tekrar birleştirmeye çalışıyorum, tekrar bütünleşebilmek için…

Kimdi öteki? Az gördüğüm, hor gördüğüm? Dünyayı ona dar, bana geniş etmek istediğim kimdi? Ne kadar ayrıydı benden? Ne kadar eksikti? Yemez miydi? İçmez miydi? Sevdiklerini bağrına basmaz mıydı o? ‘Öteki’ üzülmez miydi? Benim kurduğum hayaller onda yok muydu? Sahi, bende olup da; onda olmadığını sandığım neydi?

Şimdi hepsi içimde bir Çingenenin ağıtı, bir Yahudi’nin çığlığı, bazen bir söz, bazen hüzünlü bir buzuki, bazen klarnet namesi olup yüreğimin tellerini titretiyor; yaşanmış hazin öykülerinde. Ayırt etmeksizin bir ağıt yakıyor ruhum; ezilmiş, itilmiş, ötekileştirilmiş, hor görülmüş tüm ırklar ve insanlar için.

Her dilde söylediğim bir ağıt var dilimde… Söylenen sözleri anlaşılmasa da; her dilde, her yüreğe dokunan! Doğduğu topraklardan, vatanından sürgün edilen herkes “insanlığın kalbine” geri dönmek istiyor şimdi, onlara açtığım yüreğimin içinden geçerek…

Söylenmeye bile dilin varılmadığı acılar yaşandı dünya üzerinde. İnsanın insana yaptığını, insanın insana çektirdiğini başka hiç kimse ve hiç bir şey yapmadı. Sevgi, insani duygular ve vicdan yüreklerimizden çekilip; korkular su yüzüne çıktığında içimizdeki cehennemi saçtık dünyaya her çağda ve cehennemi yaşattık insanlara…

Korktuk, korkuttuk. Kendimizi sevmedik diye, herkesten nefret ettik. Kendimizi aciz hissettik, dünyaya boyun eğdirmek istedik. Varlığımızı, duygularımızı ve sadece kendi inancımızı meşru kılmak için o dinden dedik, zulmettik. Şu ülkeden ve ırktan dedik insanları katlettik. Aslında en çok da içimizdeki insanı öldürdük. Yapılanlara ve yaşananlara sessiz kaldıkça, her an biraz daha ölen sadece “bazıları” değil, aslında hepimizdik!

Hepimiz birdik aslında yeryüzünde; birbirimizden ayrı gayrı değildik. Ötekileştirdiğimiz her insan, içimizden biriydi. Bir araya gelmekten korktuğumuz, kimi zaman varlığına bile tahammül edemediğimiz bizdik, bilemedik! Yargıladığımız her şeyin gölgesini kendi içimizde taşıyorduk, bunu göremedik ya da görmeyi ret ettik.

Figen Karaaslan

İndigo Dergisi- 16 Kasım 2012

Leave a Reply

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

× Size Nasıl Yardımcı Olabilirim?